บทที่ 238 — สิ้นสุดทศวรรษ

เขาขบกรามแน่น “มันเป็นเรื่องที่จะเป็นประโยชน์ต่อทั้งสองฝูง” เขาพูดเสียงเบา “เป็นสิ่งที่ข้าควรจะทำมาตั้งนานแล้ว”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แม้แต่สายลมก็ราวกับหยุดนิ่ง

อัลฟ่าเบลซกอดอกช้าๆ ใบหน้าของเขาเรียบเฉยจนอ่านไม่ออก “ว่ามา” เขาเอ่ย

เขาถอนหายใจ แล้วจึงเริ่มพูด “ข้าจะรับผิดชอบเอง” ในที่สุดเขาก็เ...